Op deze foto zien jullie een uruzrund vrij rondgrazen in de Kennemer Duinen. De naam uruz is ontleend aan het oud-Noorse runenteken voor de klank u of oe. Sinds 2014 wordt deze rundsoort in Nederland gefokt in het kader van een programma om oerrunderen ‘terug te fokken’. Want deze oeros (bos primigenius primigenius) werd in onze streken zo rond het jaar 600 voor het laatst gezien. En de allerlaatste oeros stierf in het jaar 1627 in een Pools jachtreservaat, zo’n 50 km van Warschau.

Oude verhalen over reuzen, legendes over godinnen, we hebben het allemaal in Nederland. En in onze huidige tijd gaat het niet alleen over geheimzinnige plekken in de natuur waar oude goden en wezens rondwaren. Want heuvels die in het verleden zijn opgeworpen, liggen nu midden in een druk gebied. Bijvoorbeeld in Hillegersberg-Schiebroek, dit dorp koestert een mysterieuze en mooie legende.

De Wilde jacht, het dodenleger in de lucht tijdens Joeltijd. Wat is toch dat spookachtige verschijnsel van een jagende horde die door de nachtelijke lucht raast? Dat verschijnsel dat al eeuwen wordt waargenomen en waar in mythes en legendes over wordt gesproken? De Wilde Jacht openbaart zich rondom de kortste dag van het jaar en rond de joeltijd, onze huidige kersttijd.

Voel je weleens bewust de zon op je huid? En ruikt het voorjaar naar regen en de herfst naar bladeren? Freya is de Germaanse godin van de sensuele vrouwelijkheid, van liefde en van vruchtbaarheid. De godin van onze voorouders, die verbonden is met onze wortels en de kracht van de natuur.

Rondom grafheuvels...in het bos, op een onverwachts paadje, waar je uitkijkt in de mist.Waar nevelflarden bewegen en je geest in de war raakt.Dansen ze, of spinnen ze?Draden van leven of draden van dood?Wie zal het zeggen? Wie zal het weten?De Witte Wieven van het Saksenland.Dirkje

De westenwind waait,door de kale kruinen,maar meldt ons nieuw leven,dat alom ontwaakt.Nóg heerst hier de winter,maar nu als een vrome vorst,mild, om wijs te wijken,voor een prille voorjaarsdag.

In het West Germaanse taalgebied en in het bijzonder die van het Nederlands, Fries, Duits en Engels, vierde men vanaf de Heidense Era tot na de kerstening heidense maandfeesten of volksfeesten. Van deze feesten beweert men dat ze heidense wortels hebben.

Het spiritueel gebruik maken van de menselijke stem bestaat al sinds jaar en dag en is een wereldwijd fenomeen. Ook in onze eigen voorchristelijke Europese spiritualiteit is dit een beproefde techniek. Er is ook een Oudnoors woord voor, namelijk ‘galdr’. Het woord Galdr kan vertaald worden als toverlied, gezang of bezwering.

Op ons Youtube kanaal ‘Tribe of the Fox’ berichten Dirkje en ik regelmatig over onze heidense uitjes. Vrijwel altijd is dit in de natuur en bezoeken we grafheuvels en andere historische plaatsen. Deze keer hebben we voor een museumbezoek gekozen en wel het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Het Rijksmuseum van Oudeheden in Leiden

Hebben jullie dat nou ook? Dat als je een keertje tijdens een stil moment... met een boek in een hoekje (in angello cum libello) knus weggekropen zit, en al bladerend een gedicht tegenkomt, waardoor je dromerig voor je uit fluistert: ‘aaahh…, wat is dít een heidens mooi gedicht!’. Welnu zo’n moment van verrukking beleefde ik onlangs toen ik het gedicht las van Adwaita.

Laten we beginnen met een korte beschrijving van deze dwergstruik (halfheester) die familie is van de heideplanten zoals struikheide, dopheide, lepeltjesheide, kraaihei, blauwe bosbes en veenbes. Ons winterhard (tot -22° Celsius) plantje heeft leerachtige blaadjes die aan de bovenkant donkergroen zijn en aan de onderkant lichtgroen met donkere puntjes. De bladranden krullen naar beneden om. Al deze glanzende blaadjes hebben een langwerpige of omgekeerd-eironde vorm. Als bodembedekker groeit dit struikje (10 – 40 cm.) met zijn soortgenoten dicht opeen zodat ze samen een groot stuk heide, veen- of bosgrond kunnen bedekken.

Op een zonnige namiddag kwamen Repelsteelje, het kruidenvrouwtje Rapunzel en de elven bijeen aan de rand van het mosveld, midden in het Elvendal. Daar zaten ze veilig en wel binnenin een heksenkring van rode paddenstoelen. Rapunzel’s kruidenketeltje stond er in het midden te pruttelen boven het vuur. Alle elven hadden wat lekkers meegenomen. Ze zouden dat samen oppeuzelen bij de lunch.