Hoe bezoek je een grafheuvel?

Voor onze heidense voorouders was voorouderverering en het vragen om advies aan de overleden voorouders heel belangrijk. Of het nu ging om de touwbeker-, trechterbeker-, of de klokbekercultuur, ze hebben allemaal hun sporen achtergelaten als het om graven gaat. In Nederland zijn zo'n 3000 (!) grafheuvels en er worden steeds meer grafheuvels ontdekt. Mijn stamgenote Dirkje speelt hier een rol in, want ze bekijkt LIDAR-beelden om nieuwe heuvels te ontdekken die de archeologen dan kunnen onderzoeken. In Drenthe kun je nog tientallen hunebedden vinden en dit zijn wellicht de bekendste grafmonumenten van ons land. Maar hoe bezoek je die grafmonumenten op een respectvolle wijze en hoe leg je contact met de voorouders die hier rusten?

Een bezoek aan de voorouders

Ok, je vraagt je af: 'hoe bezoek je een grafheuvel' en je wilt contact leggen met je voorouders. Waar ga je dan heen? Waar zijn die grafheuvels dan? Er zijn ruim 3000 grafheuvels dus begin eens op internet, bijvoorbeeld op Wikipedia staat een overzicht met grafheuvels. Op het eerste gezicht lijken grafheuvels op natuurlijke heuveltjes waar gras, heide of zelfs bomen op groeien. Als je bij een grafheuvel aankomt is het belangrijk om hem niet meteen te bestormen…zeker niet met een hele groep mensen. Het is en blijft een graf waar mensen in rusten. De mensen in de heuvel kunnen behoorlijk pissig worden als je zomaar een heuvel bestormt. Ik vind het heel prettig om gewoon met mijn 2 stamgenoten te gaan en dan om eerst even rond de heuvel te staan en jezelf aan te kondigen. Dan loop ik rustig de heuvel op en 'verken' ik de energie van de heuvel, zodat ik een fijn plekje vind om te gaan zitten.

Het is altijd goed om een offer mee te brengen en die op de heuvel neer te leggen. En dan maar zitten en 'intunen' op de energie van de heuvel. Een grafheuvel is, net als een moderne begraafplaats, een tussengebied. Een grensgebied tussen de energie van onze wereld en het dodenrijk dus je kunt hulp vragen aan goden, godinnen of andere helpers die een connectie hebben met doodsenergie. Freyer is de Heer der Grafheuvels maar ook Vrouw Holle en Huldra horen bij deze energie en natuurlijke kun je met Wodan en de Heerseres van het Dodenrijk Hella nooit misgaan.

Contact zoeken met de plek van de grafheuvel

Nu zit je op de heuvel, je hebt je offer gebracht en ja, wat nu? Ik kan alleen zeggen hoe ik het doe en dan kun je voor jezelf uitvinden wat voor jou werkt, heidendom is niet dogmatisch met regels en procedures. Ik ga uit mijn hoofd en in mijn lichaam, ik richt mijn aandacht op mijn lichaam om uit de stortvloed van gedachten te komen. Natuurlijk vergeet ik mijn intentie om contact te zoeken met de mensen in de grafheuvel niet. Gewoon rustig zitten en voelen wat voor energie er is zonder daar verder bij na te denken. Het leuke is dat als we klaar zijn dan wisselen we onze ervaringen uit. En die komen dan verrassend goed overeen met elkaar, echt wonderlijk! Soms is de energie heel verwelkomend, soms is het ok dat we er zijn maar is er weinig interesse in contact met ons en soms zit er geen energie meer in een grafheuvel. Na afloop bedank ik de mensen in de heuvel en zorg dat er geen troep achterblijft op de heuvel. En hopelijk heb ik dan geen boete van de boswachter gehad… veel plezier met verkennen!

Update: Mijn stamgenoot Martijn vroeg mij om zijn bovenstaand schrijven “Hoe bezoek je een grafheuvel', aan te vullen met mijn ervaring tijdens ons laatste bezoek. Hier komt-ie:

2 grafheuvels in het bos

Het is ijskoud en het heeft geregend waar 2 grafheuvels naast elkaar in het bos liggen. Eerbiedig betreden we de rand van één van de heuvels. Ik besluit wat Vlierbessenlikeur te offeren (die ik eerder cadeau had gehad van Martijn). Een symbolisch offer, want de Vlier hoort bij Vrouw Holle die huist in grafheuvels en putten. Martijn geeft zijn offer boven op de heuvel en ik blijf aan de rand zitten.

Mijn gezicht vangt enkele schaarse zonnestralen op en dit keer probeer ik af te stemmen op de mensen die hier liggen. Met grote eerbied stel ik me voor en ik ga in stilte in mijn lichaam.

Ik merk dat de kou omhoog trekt in mijn lijf en er gebeurt niets. Ik bedenk dat ik meer kennis zou willen ontvangen over de mensen die in de tijd van de grafheuvels hebben geleefd. De geur van het kleine beetje vlierbessenlikeur in de bodem is overweldigend en lijkt in de hoogte en breedte onlogisch veel ruimte in te nemen. In de schaarse zon zie ik wat slierten damp opstijgen. Het blijft stil in mijn geest. Op een gegeven moment besluit ik dat het welletjes is want mijn benen zijn gevoelloos geworden en mijn voet slaapt.

Ineens is ze daar

Maar ineens is ze daar, een jonge prachtige vrouw met donker haar en een lichte huid. Ze heeft een beige kleed aan met langs haar V-hals aan de randen een mooi geborduurde kartelrand met rood en geel. Ze beweegt en straalt een vitaliteit uit die ik in deze moderne tijd nooit ben tegen gekomen, een natuurlijke wildheid en onbevangenheid. “Hallo” zegt ze, terwijl ze me met een open blik lachend aankijkt. Het lijkt alsof ze gewend is personen uit andere werelden te zien. Ze weet dat ik daar niet fysiek ben en ik weet dat zij in mijn wereld niet fysiek is.

Het eren van de voorouders

Als ze het kleine bokje of lammetje uit haar armen weer laat lopen zie ik dat het haar taak is om de grafheuvels te eren en te onderhouden. Het is haar routine en ze doet het vanuit blijdschap.

Terwijl ze sierlijke rondcirkelende bewegingen maakt, zet ze overal rond de heuvels kleine aardenwerken potjes neer met een bloem of een kruid erin. Ze is zich bewust van mijn aanwezigheid, maar die doet er niet toe. Ze gaat helemaal op in haar zwierige bewegingen. Het eerbiedige en blije eerbetoon treft me en ik glimlach. In haar tijd lijkt het lente te zijn, in mijn tijd is het winter en koud. Als ik opsta, besluit ik dezelfde rondcirkelende bewegingen te maken en overal denkbeeldige kleipotjes met kruiden neer te zetten. Uiteraard doe ik dat met mijn dikke winterjas en mijn verkleumde benen lang niet zo sierlijk als zij.

Ik dank vrouw Holle en deze bijzondere vrouw. En we lopen weer verder het bos in...