Ik hou zo van hunebedden, ze zijn mysterieus en verbonden met ons land en onze geschiedenis. Ze liggen daar in de velden, op heuvels, verborgen tussen bomen en bij heide. Ik ben op een plek in Drenthe waar 2 hunebedden bij elkaar liggen onder krachtige eiken, een heilige plek. Daar neem ik de tijd om contact te maken met deze prachtige plek en de mensen die hier ooit waren. In onze geschiedenisboeken staat dat hunebedden bedoeld waren om doden in te begraven. Maar vreemd genoeg krijg ik ook nog een ander gevoel bij deze plek.
Verbinding met onze voorouders
De wind fluistert door de bomen, het licht wordt zacht gefilterd op de ondergrond. Ik ervaar een diepe verbinding met de aarde en met onze voorouders. Er is stilte, ik ben alleen. Ik pak mijn ratel en zing zacht met de wind mee. De ene is zo anders dan de andere. De ene gaat over afscheid en overgang ... verlies. Bij de ander een gevoel van leven, blijdschap en geboorte. Ik weet niet waarom, werd hier dood én leven gevierd? De bladeren in het mos bewegen door de wind en ineens is daar een zachte sterke aanwezigheid. Voor mijn geestesoog verschijnt een pezige vrouw met grijze slierten in lang donkerblond haar. Ik verbind haar met wijze moeder, krachtige stamleider.
De oermoeder
Wild, natuurlijk, ze ruikt naar dieren. Niets gebouwen, computers en beschaving, alleen aarde, liefde en vrijheid, maar ook bescherming en vechten als het nodig is. Ik voel de grootsheid de enorme liefde en de kracht. Dit moment van diepe ontroering is zonder woorden. Dit is het moment waarop mijn connectie met moederliefde herstelt en weer stroomt. Liefde en kracht, wild en wijs. Dit is er al, stroomt door ons heen en wordt aangeraakt. Het strijdbaar zijn en ergens voor gaan, een uniek moment waarop vrouwelijk en mannelijk samengaan. Want soms is er liefde, soms is er strijd. Vechten voor jezelf en geliefden is een hoge vorm van liefde. De pezig oudere vrouw die voor mij verschijnt beheerst beiden. Tot in dieptes die ik nauwelijks kan bevatten, alleen maar kan voelen... ze is nooit meer echt weg gegaan...